Συλλογικά Όργανα   

Το λεξιλόγιο "Συλλογικά όργανα" αναπτύχθηκε από το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ) για να υποστηρίξει τις αυξημένες ανάγκες τεκμηρίωσης του περιεχομένου που συλλέγεται στις ηλεκτρονικές υποδομές του ΕΚΤ. Είναι ένα δίγλωσσο, ιεραρχικό λεξιλόγιο που έχει ως στόχο να τεκμηριώσει και να διασυνδέσει τρέχουσες και παλαιότερες ονομασίες συλλογικών οργάνων. Το σχήμα του λεξιλογίου είναι βασισμένο στο πρότυπο madsrdf και εκτός από τα βασικά στοιχεία περιγραφής (προτεινόμενη ονομασία, αναγνωριστικά δεδομένα, στοιχεία διεύθυνσης, σημειώσεις, σχετικές ιστοσελίδες) εμπεριέχει τρέχουσες σχέσεις ιεραρχίας (είναι μέρος του, αποτελείται από) αλλά και παρελθοντικές (ήταν μέρος του, αποτελούνταν από). Παράλληλα, υποστηρίζει μια σειρά από σχέσεις ιστορικότητας που περιγράφουν την εξέλιξη των οργανισμών στο χρόνο (παλαιότερη και μεταγενέστερη ονομασία, συνενώθηκε με άλλο φορέα και προέκυψε ο, προέκυψε από τη συνένωση των, διασπάστηκε στους, προέκυψε από τη διάσπαση των, απορρόφησε, απορροφήθηκε από). Το λεξιλόγιο ενημερώνεται και εμπλουτίζεται συνεχώς με επιπλέον όρους στο πλαίσιο της χρήσης του.


RDF/XML   JSON-LD   CSV  

http://semantics.gr/authorities/organizations/1113429728

  • Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού 
  • Ε.Μ.Ν.Ε.
  • 52a71c00d36a36dfae00003e
  • 1971
  • Αθήνα, Ελλάδα
  • emne.mnemon@gmail.com
  • 210 3648 197
  • Η Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού (ΕΜΝΕ) είναι επιστημονικό σωματείο που ιδρύθηκε το 1971. Αντικείμενο της ΕΜΝΕ είναι η επιστημονική θεώρηση του συνόλου των γεγονότων, φαινομένων και εκδηλώσεων που έδωσαν τη μορφή και το περιεχόμενο στην ελληνική ιστορία από τα τελευταία μεσαιωνικά χρόνια ως σήμερα. Είναι η συνέχεια της Ελ­ληνικής Παλαιογραφικής Εταιρείας, που ιδρύθηκε το 1971 από ομάδα φοιτητών, πανεπιστημιακών βοηθών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και φιλολόγων-ιστορικών. Πυ­ρήνας της ομάδας αυτής ήταν τα μέλη του φροντιστηρίου της ελ­ληνικής και λατινικής παλαιογραφίας, το οποίο άρχισε να λειτουρ­γεί το 1968 με δάσκαλο τον Κωνσταντίνο Ντόκο, βοηθό τότε στο Ιστορικό Σπουδαστήριο της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστη­μίου Αθηνών και αργότερα καθηγητή στο Ιόνιο Πα­νεπιστήμιο.